چند ساله که عادت کردیم این جمله رو در طی تابستون در وبلاگها یا اخبار ببینیم: دریاچه ارومیه تا ... سال دیگر خشک خواهد شد.

و وقتی به چیزی عادت کنیم دیگه اون مطلب تاثیر خودش رو از دست میده. اما بیاین این دفعه از یک زاویه دیگه به مساله نگاه کنیم و دیگه نگیم دریاچه خشک شد انگار که خود دریاچه مقصره! بلکه بگیم:

کسانی که حتی یکبار به ساحل این دریاچه استثنایی اومده باشن میدونن که دریاچه ارومیه نه فقط گردشگاهی بی نظیر برای مردم منطقه بود، منطقه ای که به دلیل مرزی بودن هیچ گونه امکانات تفریحی برای خانواده ها و جوانان نداره، بلکه زیستگاه انواع موجوداتی است که خاص این دریاچه هستند. ارتمیا یکی از این موجوداته که گونه خاص ساکن دریاچه، ارتمیا ارومیاناست. فلامینگوها زمانی جز جدایی ناپذیر دریاچه بودن اما الان هیچ اثری از اونها نیست.

تا چند سال قبل دریاچه پر آب، زلال و قوی بود. دومین دریاچه شور جهان، نگین آذربایجان...

تا این که ایده ساختن پل میانگذر از راه رسید. ایده ای که در تئوری خوب به نظر می رسید. برای نزدیک کردن راه تبریز و ارومیه. اما در عمل نابودی دریاچه رو به همراه داشت. خاک ریزی های غیر اصولی و تقسیم دریاچه به دوفسمت باعث به هم خوردن تعادل آبی و چرخه رسوبگذاری اون شد. این پل چند دهه در دست ساخت بود و هر بار دریاچه همه چیز رو بهم می ریخت. موج می زد و جاده خاکی رو نابود می کرد. انگار حس می کرد که دستانی برای خفه کردنش دراز شده اند و هر لحظه بیشتر گلوش رو فشار می دن ولی او قوی و پر آب بود و تقلا می کرد.

اما اون دست ها به کار افتادن و آب رو به دریاچه بستن. طبق معمول همه پروژه های صنعتی در ایران، توسعه پایدار و محیط زیست مفاهیمی دست و پاگیر و با درجه چندم اهمیت تلقی شدن. سدها یکی بعد از دیگری برای آبیاری زمین های کشاورزی افتتاح شدن. بدون توجه به اینکه دریاچه هم باید سهم خودشو از آب این رودخونه ها دریافت کنه و گرنه خشک می شه. قرار بود زمین های کشاورزی آباد بشن ولی حالا با خشک شدن دریاچه، باد نمک دریاچه رو پخش خواهد کرد و همه این زمین ها نابود خواهند شد. پخش شدن نمک باعث بروز بیماری های فراوان در منطقه خواهد شد و پیش بینی می شه که این فاجعه تا زنجان هم کشیده خواهد شد.

اگه الان به دریاچه برین یه مسیر خاکی و یه پل روی دریاچه خواهید دید. تازه گفته میشه قراره ریل قطار هم از روی دریاچه رد بشه! اما تا چند وقت دیگه دریاچه ای نخواهد بود که کسی بخواد با ماشین یا قطار از روش رد بشه خیلی راحت میشه از کف دریاچه هم جاده زد!

پل میانگذر دریاچه ارومیه و سدهای احداث شده نه سند افتخاری برای کسی هستند و نه زمینه ساز توسعه پایدار. فقط سند جنایت عده ای انسان های نا آگاه در حق طبیعت هستند و نشان می دهند که محیطی که طبیعت در طی هزاران سال به یک زیستگاه منحصر بفرد تبدیل کرده بود چطور در عرض ده سال توسط سازندگان پل میانگذر و سد سازان قربانی شد.

خشکسالی، خواست خدا و هزاران دلیل مسخره دیگه که از طرف مسئولان محیط زیست و غیره مطرح می شه هیچیک دلیل نابودی دریاچه ارومیه نیست. تنها دلیل آن، به عقیده من، عدم توجه به توسعه پایداره و این بار نام قربانی دریاچه ارومیه است.

برگرفته از وبلاگ گاه نوشته های من
[ندعوك للتسجيل في المنتدى أو التعريف بنفسك لمعاينة هذه الصورة]
برگرفته از سبز پرس
[ندعوك للتسجيل في المنتدى أو التعريف بنفسك لمعاينة هذه الصورة]
برگرفته از وبلاگ پزشک ۷۸