طرح آیش مناطق حفاظت شده فرصتی به دستم داد تا این روزها به سراغ مردمانی از دیار سبزکوه و گندمان بروم، مردانی که از وجب وجب این زیستگاه ها خاطره داشتند و از نوجوانی تا حال که میان سال و پیر سال هستند دستی در شکار داشتند و دارند.

آنان نابودی حیات جانوری این زیستگاه ها را مربوط به چهار دهه اخیر می دانستند و اوج آن را به دو دهه آخر و به طرح صدور مجوزهای حمل سلاح در اوایل دهه هفتاد نسبت می دادند. فقط در سه روستای حدود 400 خانواری داخل و حاشیه منطقه حفاظت شده سبزکوه، بالغ بر 150 مجوز حمل سلاح صادر شده است و این در حالی است که تعداد مجوزهای حمل سلاح(آن هم ساچمه زنی) در این آبادی ها در اوایل دهه 50 به تعداد انگشتان دست ها هم نمی رسید. جالب اینکه در آن زمان اکثر قریب به اتفاق این اهالی دامدار بوده اند و امروز کمتر از 10 درصد این خانوارها حرفه دامداری دارند، حرفه ای که مجوزهای حمل سلاح بر آن بنیاد صادر شده است!

آنان می گفتند در اوایل دهه هفتاد با بلندگو در آبادی ها راه می افتادند و از مردم می خواستند در راستای اجرای «طرح عفو رهبری» سلاح خود را مجوزدار کنند، این طرح با استقبال خوبی روبرو شد و آنهایی هم که فاقد سلاح بودند اسلحه شکسته ای تهیه کردند و با تحویل آن اسلحه برنو با مجوز حمل دریافت نمودند. البته حالا سلاح های بدون مجوز حمل بیش از مجوز دار ها است که عمدتا" در دست تازه شکارچی هایی است که به هیچیک از اصول نانوشته شکار که میرشکارها(شکارچی ها)ی قدیمی اخلاقا" خود را ملزم به رعایت آن ها می دانستند پایبند نبوده و در بهار به شکار می روند و به غیر از کل و قوچ هم شلیک می کنند و حتا به بز و میش های باردار هم رحم نمی کنند.

آنان معتقد بودند این روزها مردم برای تفریح و گاهی اوقات برای خودنمایی به شکار می روند و دیگر کسی برای نیاز و امرار معاش در پی شکار به این کوه و آن کوه نمی دود، در صورتیکه میرشکارهای قدیمی بنا بر نیاز و با تأسی از قوانین طبیعت و شکار قوچ ها و کل های مسن( به قول امروزی ها رعایت اصول تنوع زیستی) به شکار می رفتند و در این فکر هم نبودند که با این کار برای خود افتخار آفرینی کنند.

به امید روزی که هیچ انسانی با کشتن و عکس یادگاری گرفتن و یا تاکسیدرمی کردن شکارش نخواهد برای خود افتخای دست و پا کند ...